رهایی از چرخه معیوب رانت و گذار به دانشگاه توسعهمحور
تحلیل چالشهای نظام علمی ایران شامل مداخلات سیاسی و ایدئولوژیک، سلطه پارادایم کمیت، و نقش دانشگاه در مهاجرت نخبگان. دکتر ابراهیمآبادی راهکارهای پوستاندازی ساختاری و تقسیمکار دانشگاهی را ارائه میدهد.
بحران نظام علمی ایران و راهحلهای توسعهمحور
نظام علمی ایران با چالشهای عمیقی از جمله مداخلات سیاسی و ایدئولوژیک، رانتی بودن ساختارها، و غلبه پارادایم کمیت بر کیفیت مواجه است. به گفته دکتر حسین ابراهیمآبادی، عضو هیات علمی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی، دانشگاههای ایران در «حبس کمیگرایی» گرفتار ماندهاند و علیرغم تولید انبوه مقالات، پیوندی با صنعت و توسعه ملی ندارند.
مشکلات ساختاری نظام آموزشی
- تبدیل مقالهنویسی به صنعت بیروش بدون اثرگذاری اجتماعی
- نبود پژوهشهای اصیل میانرشتهای با بودجه کافی
- وابستگی مالی به دولت و فقدان بخش خصوصی مقتدر
- بیاعتنایی صنعت به تولیدات دانشگاهی
«پژوهش مستقل در معنای واقعی وجود ندارد و استقلال دانشگاه تحتالشعاع مداخلات رانتی قرار گرفته است.» «مدرسه به سکوی پرتاب دانشآموزان برای خروج از کشور تبدیل شده است.»
راهحل پیشنهادی، پوستاندازی ساختاری و تقسیمکار دانشگاهها در سطوح بینالمللی، ملی و محلی است تا از «دانشگاه مدرکگرا» به «دانشگاه توسعهگرا» گذار کنند.
