جاده‌های مرگ در چهارمحال و بختیاری؛ فاجعه در کمین مسافران
زیرساخت‌های فرسوده، پیچ‌های خطرناک و نبود علائم ایمنی، جاده‌های ترانزیتی چهارمحال و بختیاری را به قتلگاه مسافران تبدیل کرده است. این استان با موقعیت استراتژیک شاهراه ارتباطی، شاهد تصادفات متعدد و خسارات جانی فراوان است.
جاده‌های مرگ در چهارمحال و بختیاری
استان چهارمحال و بختیاری با موقعیت جغرافیایی خاص خود به عنوان یکی از شاهراه‌های ارتباطی میان استان‌های جنوبی و مرکزی کشور شناخته می‌شود. مسیرهای ترانزیتی متعدد از این استان عبور می‌کنند که نقش مهمی در جابه‌جایی کالا و مسافر دارند. با افزایش حجم تردد وسایل نقلیه سبک و سنگین، فشار مضاعفی بر جاده‌های استان وارد شده که موجب بالا رفتن آمار تصادفات و بروز حوادث ناگوار شده است.
- زیرساخت‌های فرسوده: بیش از ۳۷۳۹ کیلومتر راه ارتباطی با مشکلاتی نظیر عرض کم، نبود شانه ایمن، شیب‌های تند و پیچ‌های خطرناک
- محورهای پرخطر: مسیرهای بروجن–لردگان، شهرکرد–شلمزار–ناغان–لردگان و جاده‌های منتهی به کوهرنگ
- شرایط جوی خاص: بارش برف، مه‌گرفتگی و لغزندگی سطح جاده‌ها که خطر تصادفات را چند برابر می‌کند
- کمبود امکانات امدادی: تأخیر در رسیدن آمبولانس و خودروهای امدادی به نقاط حادثه‌خیز
محمود کریمی، راننده کامیون: "این جاده به‌قدری باریک و پرپیچ است که حتی در روز روشن هم باید با ترس رانندگی کرد. شب‌ها که دیگر هیچ‌کس جرئت سبقت گرفتن ندارد."
سارا محمدی، کارشناس حمل‌ونقل: "ما نیاز به برنامه‌ریزی بلندمدت، تخصیص منابع پایدار و استفاده از فناوری‌های نوین در پایش و نگهداری جاده‌ها داریم."
معاون راهداری استان از شناسایی ۴۹ نقطه حادثه‌خیز خبر داده و ایمن‌سازی ۱۳ نقطه را در اولویت قرار داده است. با این حال، کمبود اعتبارات و شرایط کوهستانی منطقه، حل این بحران را با چالش مواجه کرده است.
نیاز به اقدام فوری
وضعیت جاده‌های این استان زنگ خطری جدی برای ایمنی عمومی و توسعه پایدار است. بهبود این شرایط نیازمند همکاری بین‌بخشی، تخصیص بودجه ملی و مشارکت نهادهای علمی است.
