مسئلهیابی، حلقه مفقوده پژوهش در ایران
جامعهشناس برجسته ایرانی، مسئلهیابی واقعی و آیندهنگر را مهمترین ضعف پژوهشهای دانشگاهی ایران میداند و بر لزوم تمرکز بر حل مسائل واقعی جامعه تأکید میکند.
مسئلهیابی؛ چالش اصلی پژوهش در ایران
پروفسور فرامرز رفیعپور، جامعهشناس برجسته ایرانی، در همایش «تکریم پژوهشگران برتر علوم انسانی اسلامی» که در مؤسسه امام خمینی(ره) برگزار شد، مسئلهیابی واقعی را مهمترین ضعف پژوهشهای دانشگاهی ایران دانست. وی با گرامیداشت یاد آیتالله مصباح یزدی، بر نقش محوری مسئله در فرایند پژوهش تأکید کرد و گفت: «اگر مسئله درست تشخیص داده نشود، کل فرایند پژوهش بیثمر خواهد بود.»
- تجربه علمی در خارج از کشور: رفیعپور با اشاره به حضورش در دانشگاه ویسکانسین-مدیسون آمریکا، تمرکز پژوهشها بر حال و آینده را نقطه قوت نظام آموزشی غرب دانست
- وضعیت دانشگاههای ایران: پس از سال ۱۳۶۸ و گسترش بیرویه دانشگاهها، مسئلهیابی به حاشیه رانده شد و بسیاری پایاننامهها فاقد مسئلهای برای حل مشکلات کشور هستند
- تولید درونگروهی: پدیدهای که موجب رکود علمی شده و مانع پیشرفت واقعی دانش است
- نقش علوم انسانی: پس از جنگ تحمیلی و درگیریهای منطقهای، علوم انسانی باید در خط مقدم تحلیل و ارائه راهحل قرار گیرد
«پژوهش، پیش از هر چیز، با «مسئله» آغاز میشود و هر پژوهش یک مسئله دارد، علل دارد، فرایند دارد و پیامدهایی را به دنبال میآورد.»
«در شرایط کنونی، علوم انسانی و بهویژه جامعهشناسی باید در خط مقدم تحلیل، مسئلهیابی و ارائه راهحل قرار گیرد.»
امیدوار است مؤسسه امام خمینی(ره) بتواند الگوی جدیدی از پژوهش مسئلهمحور و آیندهنگر ارائه دهد که به حل مسائل واقعی جامعه ایرانی بینجامد.
