حسین منزوی که نمیشناسیم: تحلیل شعرهای آیینی شاعر
تحلیل شعرهای آیینی حسین منزوی در دفتر «فانوسهای آفتابی» که پس از درگذشتش منتشر شد. بررسی نگاه شاعرانه او به مفاهیم دینی، قرآن و اهلبیت با تأکید بر غزلهای حمد و وصف شهادت امام حسین(ع)
شعر آیینی حسین منزوی در دفتر فانوسهای آفتابی
حسین منزوی از شاعران برجسته معاصر است که بیشتر با غزلهای عاشقانه شناخته میشود، اما در دفتر «فانوسهای آفتابی» که پس از درگذشتش منتشر شد، ۲۳ شعر آیینی از او گردآوری شده است. این اشعار شامل حمد و ثنای خداوند، وصف قرآن و مدح چهارده معصوم(ع) است.
- غزلهای حمد: منزوی در غزل ۸۹ خداوند را به عنوان معشوق حقیقی تصویر میکند
- شهادت امام حسین(ع): غزل ۲۶۱ به صورت نمادین به واقعه کربلا پرداخته و شهادت امام را «حماسه» میخواند
- قالبهای شعری: ۱۷ غزل، ۵ مثنوی و یک چهارپاره در این مجموعه وجود دارد
- اشعار بلند: برخی غزلها بیش از ۱۵ بیت دارند و به آنها «غزل-قصیده» گفته میشود
«ای خون اصیلت به شتکها ز غدیران / افشانده شرفها به بلندای دلیران»
«ای آنکه غیبت تو پُر است از حضور ناب / با شوق وصل دست ز عالم فشاندهایم»
منزوی در این اشعار با تکیه بر روایتهای دینی، توصیفی موجز از سیره معصومین ارائه داده و ارادت خود را به ساحت آنان نشان میدهد.
