دون مککالین: عکاس جنگ درباره ۱۹ عکس برتر زندگیاش صحبت میکند
دون مککالین در ۹۰ سالگی به بازبینی هفت دهه عکاسی از جنگ و تراژدی میپردازد. او از خطرات فرار از تیراندازان و آتش خمپاره میگوید و درباره درد، غرور و پشیمانی تأمل میکند.
زندگی در میان جنگ و تراژدی
دون مککالین، عکاس افسانهای جنگ، در سن ۹۰ سالگی به بازنگری زندگی حرفهای خود میپردازد که شامل هفت دهه ثبت درگیریهای مرگبار و فجایع انسانی بوده است. او که از فقر شدید در لندن شمالی برخاست، از طریق عکاسی از جنگهایی مانند ویتنام، قبرس و بلفاست به چهرهای جهانی تبدیل شد. مککالین با وجود فرار از مرگ بارها، هنوز با احساس گناه برای "سو استفاده از رنج دیگران" دست و پنجه نرم میکند.
تجربیات کلیدی در میدان جنگ
- عکاسی از اولین جنگ در قبرس در سال ۱۹۶۴ که او را با واقعیت خشونت آشنا کرد
- ثبت تصاویر تکاندهنده از کودکان در حال مرگ در بیافرا در سال ۱۹۶۸
- تجربه اسارت در زندان اوگاندا و حس نزدیک به مرگ
- عکاسی از جنگ داخلی لبنان و مشاهده کشتار فلسطینیان
نقلقولهای برجسته
"زندگی من واقعاً یک چاله فاضلاب بوده است. من احساس میکنم که دارم بر درد دیگران سوار میشوم" "من حتی یک چیز تنها را تغییر ندادهام. به اوکراین نگاه کنید، به غزه نگاه کنید. ما هیچ چیزی یاد نگرفتهایم"
امروز مککالین در سامرست آرامش را در عکاسی از مناظر طبیعی و طبیعت بیجان مییابد، و معتقد است که عکاسی خبری معاصر جایگاه خود را به سلبریتیها و ثروتمندان داده است.
