تشریح علمی احساس تشنگی و مکانیسم‌های مغزی کنترل آن

مکانیسم‌های عصبی کنترل تشنگی در موجودات زنده

آب اساسی‌ترین نیاز برای تمام اشکال حیات روی زمین محسوب می‌شود. سلول‌ها برای زنده ماندن باید به اندازه کافی مرطوب بمانند، زیرا آب محیطی است که تمام واکنش‌های شیمیایی در یک ارگانیسم در آن انجام می‌شود. این واکنش‌ها برای محدوده باریکی از نسبت‌های بین آب و نمک تنظیم شده‌اند. اگر تعادل آب-نمک در مایعات اطراف سلول از محدوده سالم خارج شود، سلول‌ها می‌توانند متورم شده، کوچک شوند، چروکیده شوند یا potentially burst کنند. اگرچه اثرات کم‌آبی توسط هر سلول در بدن احساس می‌شود، اما این مغز است که سطح آب بدن را کنترل می‌کند و تجربه تشنگی را بروز می‌دهد.

• سنسورهای مغزی: مغز با نمونه‌برداری از ترکیب شیمیایی خون، نیازهای بدن را بررسی می‌کند. اندام‌های حسی مانند OVLT و SFO در مغز، مانند دانشمندان عمل می‌کنند که سلامت رودخانه خون بدن را آزمایش می‌کنند.
• سیگنال‌های فوری: مغز نمی‌تواند ۳۰ تا ۶۰ دقیقه منتظر بماند تا آب وارد جریان خون شود، بنابراین بر اساس حجم آب عبوری از دهان و گلو و سیگنال‌های مکانیکی از معده، حدس می‌زند و پاسخ تشنگی را خاموش می‌کند.
• کنش نمک: نیاز به مصرف سدیم از طریق طعم و مسیرهای پاداش مغز mediate می‌شود، نه از طریق یک drive قوی مانند تشنگی.
• تفاوت‌های گونه‌ای: سنجاب‌های زمینی در طول hibernation سیگنال‌های تشنگی بدن را نادیده می‌گیرند، در حالی که شترها می‌توانند آب را در معده خود ذخیره کنند.

"این مدارهای عصبی که گرسنگی و تشنگی را کنترل می‌کنند، در ساختارهای مغزی اولیه مانند هیپوتالاموس و ساقه مغز قرار دارند." – زکاری نایت "حس طعم نمک دوحالتی است؛ در دوزهای پایین خوب به نظر می‌رسد، در دوزهای بالا disgustingly است." – یوکی اوکا

هر موجود زنده به روش خاص خود تشنگی را مدیریت می‌کند و سوال "معنای تشنگی چیست؟" پاسخ یکسانی ندارد.