سانسور در سینما: پنج الگوی جهانی و تأثیر بر آزادی روایت
تحلیل تطبیقی سانسور در سینمای ایران، آمریکا، چین، ترکیه و کره جنوبی نشان میدهد که سانسور دیگر تنها حذف صحنهها نیست، بلکه اشکال پیچیدهتری مانند فشار اقتصادی، الگوریتمها و خودسانسوری، روایتها را شکل میدهند.
سانسور سینمایی: از حذف مستقیم تا محدودیتهای نامرئی
این گزارش به تحلیل سانسور سینمایی در پنج کشور تاثیرگذار جهان میپردازد و نشان میدهد که امروز سانسور تنها به بریدن صحنه یا دیالوگ محدود نمیشود. اشکال مدرن سانسور شامل فشارهای اقتصادی، الگوریتمهای پلتفرمها، محدودیتهای سیاسی و پدیده خودسانسوری شدهاند که بر شیوه روایت داستانها تاثیر عمیقی گذاشتهاند.
- آمریکا: سانسور نامرئی بازار و الگوریتمها که پروژههای پرریسک را حذف میکند
- چین: سانسور دولتی و ایدئولوژیک که روایتها را بازنویسی میکند
- ترکیه: فشارهای سیاسی و قضایی که به خودسانسوری منجر میشود
- کره جنوبی: عبور نسبی از سانسور اما باقی ماندن محدودیتهای بازار
- ایران: سانسور ساختاری و پیشدستانه از مرحله ایدهپردازی
دیوید بوردول: "نظام سرمایهمحور پلتفرمها، بدون اعمال سانسور رسمی، مسیر روایت را به سمت آثار کمریسک هدایت میکند"
ناصر تقوایی: "سانسور در ایران از مرحله نگارش فیلمنامه آغاز میشود و فیلمسازان پیش از تولید، بسیاری از ایدهها را خودسانسوری میکنند"
تحلیل این پنج الگو نشان میدهد که سانسور سینمایی در همه کشورها وجود دارد اما اشکال و شدت آن متفاوت است. در ایران، سانسور به صورت ساختاری و از مرحله ایدهپردازی اعمال میشود که تاثیر عمیقتری بر خلاقیت هنری دارد.
