سینمای ایران ضد جنگ نیست، ضد دفاع است
تحلیلگران سینمایی در نشست «خاک و مبارزه» بیان کردند که سینمای جنگ ایران نتوانسته پاسخ ذهنی مخاطب را دهد و به جای ساخت فیلم ضد جنگ، به تولید آثار ضد دفاع پرداخته است.
تحلیل سینمای دفاع مقدس ایران
در دومین رویداد از سلسله نشست‌های «خاک و مبارزه» با محوریت زیبایی‌شناسی جنگ، سعید مستغاثی و مرتضی شعبانی به نقد سینمای دفاع مقدس ایران پرداختند. آن‌ها معتقدند سینمای جنگ ایران در تمام این سال‌ها نتوانسته پاسخ مناسبی به ذهنیت مخاطب دهد و به جای ساخت فیلم در فضای ضد جنگ، به تولید آثار در فضای ضد دفاع روی آورده است.
- سینمای ایران در ابتدا تلاش کرد مانند سینمای جهان فیلم‌های ضد جنگ تولید کند
- تبدیل فیلم ضد جنگ به ضد دفاع باعث ایجاد کاریکاتوری از واقعیت‌های دفاع مقدس شد
- فقدان برنامه‌ریزی بلندمدت و ریل‌گذاری فرهنگی در سینمای جنگ مشهود است
- فیلم‌سازان ایرانی از مدارسی با سرفصل‌های غربی آموزش دیده‌اند
- فیلم «تنگه ابوقریب» با وجود قابلیت‌های فنی، نتوانسته حرف خود را کامل به مخاطب القا کند
مرتضی شعبانی: “آقای آوینی باور داشتند تا کشت و کشتار به کار ما نمی‌آید و چنین تفاوتی در نمایش ابعاد جنگ همواره وجود داشت.”
سعید مستغاثی: “ما دروغ نمی‌گوییم اما همه واقعیت را هم نمی‌گوییم. مثلا همین «تنگه ابوقریب» واقعیت نقش‌ها که هنوز هم بسیاری از آن‌ها زنده هستند بسیار جعل شده است.”
کارشناسان بر این باورند که بازتعریف مفهوم جنگ و جایگزینی واژه مبارزه می‌تواند در بازنمایی موفق‌تر این موضوع کمک کند. همچنین ایجاد دغدغه ذهنی در فیلم‌سازان برای پرداختن به موضوع جنگ ضروری است.