نهج حیات: لطف الهی که اگر نفهمی، عذابت می‌شوی

ستّاریّت الهی: فرصت توبه یا زمینه عذاب

خداوند در ذات خود ستّارالعیوب است و این ویژگی از رحمت بی‌پایان او نشأت می‌گیرد. اگر هر خطا و لغزش انسان بی‌درنگ رسوا می‌شد، هیچ‌کس روی آرامش و عزت نمی‌دید. اما همین پرده‌پوشی الهی امتحانی بزرگ برای بندگان محسوب می‌شود.

امیرالمؤمنین علی(ع) با عبارت “الْحَذَرَ الْحَذَرَ، فَوَاللَّهِ لَقَدْ سَتَرَ، حَتَّی کَأَنَّهُ قَدْ غَفَرَ” هشدار می‌دهد که ما معمولاً از ستر الهی برداشت نادرست می‌کنیم و آن را نشانه رضای خدا می‌پنداریم.

• ستّاریّت خداوند فرصتی برای بازسازی و توبه است
• غرور و جسارت در گناه از آسیب‌های غفلت از این لطف الهی است
• صبر خدا به معنای رضایت او نیست
• مسئولیت انسان در قبال این نعمت پنهان بسیار سنگین است
• ترس از قهر الهی باید با امید به رحمت او متعادل شود

“هشدار هشدار، به خدا سوگند، چنان پرده پوشی کرده که پنداری تو را بخشیده است.”

“خدایا؛ شکر که رسوایم نکردی، کمکم کن تا اصلاح شوم.”

آگاهان ستر الهی را چراغ توبه می‌بینند و غافلان آن را پرده غفلت. بنابراین باید در مواجهه با این لطف الهی، به خود آمده و با شرمندگی طلب اصلاح کنیم.