ستارهشناسان چگونه سیارات منظومههای شمسی دیگر را پیدا میکنند؟
ستارهشناسان برای کشف سیارات فراخورشیدی از روشهای «لرزش ستارهها»، «اثر دوپلر» و «گذر» استفاده میکنند. این تکنیکها با وجود فاصلههای نجومی، امکان شناسایی هزاران سیاره را فراهم کردهاند.
کشف سیارات فراخورشیدی: روشهای ستارهشناسی مدرن
ستارهشناسان با استفاده از تکنیکهای غیرمستقیم موفق به کشف بیش از ۶۰۰۰ سیاره فراخورشیدی شدهاند. دلیل این امر فاصلههای نجومی و کمنوری سیارات است که مشاهده مستقیم آنها را غیرممکن میسازد.
روش لرزش ستارهای و اثر دوپلر
- بر اساس قوانین نیوتن، سیاره و ستاره هر دو حول مرکز جرم مشترک گردش میکنند
- حرکت ناچیز ستاره از طریق اثر دوپلر در نور آن قابل تشخیص است
- هنگامی که ستاره به سمت زمین حرکت میکند، نور آن به آبی متمایل میشود
- با اندازهگیری این تغییرات، جرم و فاصله مداری سیاره محاسبه میشود
روش گذر
- هنگامی که سیاره از مقابل ستاره میگذرد، روشنایی ستاره کاهش مییابد
- منحنی نور حاصل اطلاعاتی درباره اندازه و دوره مداری سیاره ارائه میدهد
- سیاره Kepler-10 b با این روش کشف شد
«حتی نزدیکترین سیارات فراخورشیدی بیش از ۴ سال نوری فاصله دارند»
«این تحقیقات به پاسخ به سوال دیرینه 'آیا در کیهان تنها هستیم؟' کمک میکنند»
هر دو روش محدودیتهایی دارند و عموماً سیارات بزرگ نزدیک به ستارهها را شناسایی میکنند. تخمین زده میشود حدود ۱۰۰ سکستیلیون سیاره در کیهان وجود دارد.
