مانوئلا سولانو، هنرمند نابینا، با استفاده از حافظه و تخیل خود نقاشی‌های منحصر به فردی خلق می‌کند. او که بینایی خود را به دلیل خطای پزشکی از دست داده، شیوه‌ای جدید برای خلق هنر ابداع کرده که ترکیبی از نوآوری و تجربیات شخصی است.

جرمی بروکس با ایجاد قطعات کوچک و رنگارنگ از چینی، درک ما از انعطاف‌پذیری این ماده را به چالش می‌کشد. این آثار که تنها حدود ۷ سانتیمتر عرض دارند، با تکنیک قلاب‌بافی ساخته شده‌اند.

فیلاندوس تیمز با استفاده از هزاران مهره رنگی مو، پرتره‌ها و الگوهای زنده خلق می‌کند. او با تمرکز بر چهره‌های سیاهپوست و بومی که داستان‌هایشان در روایت تاریخی آمریکا کم‌بیان شده، به بررسی سنت رادیکال سیاه و حافظه فرهنگی می‌پردازد.

۱۲ عکاس سودانی در قالب نمایشگاهی به نام «مقاومت در حافظه» چالش‌ها و امیدهای مردم در جریان جنگ داخلی سودان را به‌تصویر کشیده‌اند.

تومیسلاو توپیچ با استفاده از صدها پنل پارچه‌ای توری، نگارش‌های موج‌دار و خاص سایت ایجاد می‌کند. اثر «اکوورس» او شامل ۴۵۱ پنل در ۵۷ رنگ مختلف است که حدود ۳۰ متر طول دارد و در فضای باز کلیسایی در فرانسه نصب شده است.

برنامه اقامت هنری «قرنطینه» در جزیره‌ای قرن هجدهمی در اسپانیا، هنرمندان را از فناوری جدا کرده و بر تمرکز، آسیب‌پذیری مشترک و یافتن هدف خلاقانه تأکید می‌کند. این برنامه به‌عنوان یک برنامه آموزشی، نه یک اقامت تفریحی، معرفی می‌شود.

نمایشگاه انفرادی کانوپا هانسکا لوگر در موزه هنر جاسلین به بررسی تاریخ، حافظه، سنت و زمان می‌پردازد. این هنرمند با الهام از کارهای کارل بودمر، هنرمند سوئیسی، به کاوش در روایات بومیان آمریکا و سیالیت سنت‌های شفاهی در مقابل ثبات چاپ می‌پردازد.

سارا آن وبر در مجموعه «من او را می‌شناسم» تغییرات زندگی خود از جمله تولد دخترش و بازگشت به زادگاهش شیکاگو را از طریق نقاشی‌های آبرنگ و مدادرنگی بررسی می‌کند.

گابریل سی. براون و اندرو مک‌کارتی پس از شش پرش پرمخاطره مأموریت خود را به پایان رساندند. این تصویر ترکیبی خیره‌کننده که “سقوط ایکاروس” نام دارد، نماد یک چترباز را در مقابل سطح خروشان خورشید نشان می‌دهد.

لی سونگ‌سونگ با لایه‌های ضخیم رنگ روغن، بوم‌های بزرگ‌مقیاس خود را می‌پوشاند و ترکیبی از رنگ و بافت خلق می‌کند. مجموعه جدید او با عنوان «نقاشی تاریخ» تا ۲۰ دسامبر در نیویورک به نمایش گذاشته شده است.

آرغوان خسروی، هنرمند ایرانی، در آثار جدید خود به سمت کاوش در ناخودآگاه فردی و جمعی حرکت کرده است. این مجموعه شامل مجسمه‌های کوچک و محراب‌مانندی است که نمادگر فضاهای درونی و نمادین هستند.

بیش از ۷۰ هنرمند آمریکای شمالی با استفاده از جعبه‌های کبریت بزرگ‌شده هنر مفهومی خلق می‌کنند. این نمایشگاه موضوع همبستگی اجتماعی و نقش هنر در بحران را بررسی می‌کند.

کیت کلمنتس با ترکیب پانل‌های نقاشی‌شده با صفحه‌های نازک شیشه‌ای کوره‌ای، به کاوش در ماهیت شکنندگی می‌پردازد. او شیشه را ماده‌ای می‌داند که با ظرفیت نگهداری تنش تعریف می‌شود.

هنرمند پرتغالی ویلس در پروژه «درب‌های قاهره» با نصب ۶۵ درب بازسازی شده در مقابل اهرام جیزه، تضاد بین میراث ابدی و آثار موقت انسانی را بررسی می‌کند. این اثر بخشی از نمایشگاه «Forever Is Now» با حمایت یونسکو است.

یینگ آنگ، عکاس، در کتاب جدید خود به نام «بدنه‌های میوه‌ده» به مستندسازی قارچ‌ها و بررسی مضامین اکوفمینیسم، باروری و بهره‌وری از طریق قیاس با بدن زن می‌پردازد.

نمایشگاه انفرادی مایکل ولیکت با عنوان "نوری که می‌بیند" شامل ۲۱ اثر جدید است که مفاهیم آگاهی، نور و درک را از طریق ترکیبات ماندالاگونه هندسی کاوش می‌کنند.

یانیس دیوی گیبینگا در پروژه 'اف رنگ' از رنگ به عنوان ابزاری برای روایت داستان و بیان هویت آفریقایی استفاده می‌کند. این پرتره‌های بزرگ‌مقیاس روی بیلبوردهای لس‌آنجلس به نمایش گذاشته شده‌اند.

نمایشگاه انفرادی گیلبرتو ریورا با عنوان «پرنده‌های زندانی» به بررسی شرایط مادی حبس و آزادی می‌پردازد. این هنرمند که خود دو دهه زندانی بوده، از کلاژهای چندرسانه‌ای برای به تصویر کشیدن نمادگرایی پرندگان در محیط‌های زندانی استفاده می‌کند.

نمایشگاه جدید سینتا ویدال در Thinkspace Projects به کاوش در «سازه‌های بی‌وزنی» ادامه می‌دهد، جایی که فضا و زمان در ترکیب‌بندی‌های حیرت‌آور از فضای داخلی خانگی به نظر تا خورده یا تحریف شده می‌آیند.

کارا واکر مجسمه ژنرال استونیوال جکسون از جنگ داخلی را در نمایشگاه MONUMENTS به شکل یک سوارکار سربریده بازطراحی کرده است. این اثر نمادین در گالری The Brick به نمایش گذاشته شده و تاریخ پیچیده نژادپرستی و میراث جنگ را بررسی می‌کند.