شیطنت کودکی یا اختلال بیشفعالی؟
یک متخصص اعصاب تفاوتهای میان شیطنت طبیعی و اختلال بیشفعالی را تشریح کرده و هشدار داد ترس بیجا از دارو درمانی میتواند آینده کودک را به خطر بیندازد.
تفاوت شیطنت طبیعی با اختلال بیشفعالی
یک متخصص اعصاب و روان به تفاوتهای ظریف میان شیطنت طبیعی کودکان و اختلال بیشفعالی پرداخته است. بسیاری از والدین تصور میکنند بیشفعالی فقط به معنای شلوغکاری شدید است، اما این اختلال سه چهره متفاوت دارد: گروهی فقط پرتحرک و عجول هستند، گروهی دیگر آرام اما با نقص تمرکز، و دسته سوم که شایعترین نوع هستند ترکیبی از هر دو مشکل را دارند.
نشانههای هشداردهنده
- کودکانی که در کلاس درس بند نمیشوند و مدام وول میخورند
- میان حرف دیگران میپرند و نمیتوانند در صف منتظر بمانند
- وسایل شخصی مانند مداد و کاپشن را مدام گم میکنند
- وقتی با آنها صحبت میشود انگار نمیشنوند
- برای انجام تکالیف نیاز به چندین بار یادآوری دارند
«صرفاً داشتن یک علامت کافی نیست؛ این رفتارها باید حداقل ۶ ماه تداوم داشته باشند و در دو محیط متفاوت دیده شوند.»
درمان دارویی ضروری است
خط اول درمان این اختلال، دارو درمانی است. داروها کمبود ترشح دوپامین در مغز این کودکان را جبران میکنند و اعتیادآور نیستند. این داروها نیازی به مصرف مادامالعمر ندارند و با دوره درمانی مشخص باعث پیشرفت تحصیلی چشمگیر میشوند.
«کودکی که درمان نشود، به دلیل تذکرهای مداوم و افت تحصیلی دچار کاهش عزتنفس میشود.»
تحقیقات نشان داده احتمال ابتلاء به افسردگی، اختلالات شخصیت و گرایش به مواد مخدر در بزرگسالی در کودکان درمان نشده بسیار بیشتر است.
